پيام
+
گاهي خوشحالم وگاه ناراحت من از نسلي بودم آرمان‌خواه به رستگاري اعتقاد داشتم به عشق بي آلايش وبه دوستي بدون شکستن دل هيچ تاسفي ندارم از گذشته خودم که به تصور زيبا گذشت اما از نگاه خالي امروزم فارغ از کابوس تنهايي و رويا حيرت مي‌کنم تا اين درجه وابستگي به تنهايي وکار وخوش باوري از زندگي اکنون اگر هم نشانه عقل معيشت باشد، باز حاکي از زوال است
انديشه نگار
102/11/24
دبيرستان انصاري
:{
