شبکه اجتماعی پارسی زبانانپارسی یار

وَ قالَ الرَّسولُ يا ربِّ إنَّ قَوْمي اتَّخَذوا هذا القرآنَ مَهْجُوراً(فرقان/30)


ضرورت فهم مفاهيم، ترجمه كلمه به كلمه براي ناآشناها به زبان عربي و تدبر (انديشيدن در مفاهيم)، تدبر و حتي اگر لازم شد رجوع به تفاسير، مهمتر از تمام كردن سوره‌هاست، توجه به ترجمه در هنگام قرائت ايجاد فرصت تدبر مي‌كند.امام خامنه اي

اتاق سخن دوست (ترجمه، تفسير و مفاهيم قرآن) بر آن است تا با ترويج فرهنگ تدبر و درك صحيح از معاني و مفاهيم قرآن، زندگي هاي مدرنيته و گاه خالي از معنويت را رنگ و بويي معنوي، اسلامي و شيرين ببخشد.

در اين اتاق كام زندگي تان را با عسل مصفاي قرآن شيرين كنيد.

عضويت در اين اتاق نياز به تأييد مولا دارد...به اميد تأييدشان

پيام‌هاي اتاق

mp3 player شوکر
+ *متن مسابقه تفسير نمونه، شماره1* براي کاربراني که به کتاب دسترسي ندارند. *تفسير نمونه، ج‏1، ص: 12 * [سوره الفاتحة (1)...: آيات 1 تا 7 *بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ (1) الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ (2) الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ (3) مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ (4) إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ (5)اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ (6)*
*صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ وَ لا الضَّالِّينَ (7)*
*ترجمه:* 1- بنام خداوند بخشنده بخشايشگر 2- ستايش مخصوص خداوندى است كه پروردگار جهانيان است. 3- خداوندى كه بخشنده و بخشايشگر است (و رحمت عام و خاصش همگان را فرا گرفته). 4- خداوندى كه مالك روز جزا است.
5- (پروردگارا!) تنها تو را مى‏ پرستيم، و تنها از تو يارى مى‏ جوئيم. 6- ما را به راه راست هدايت فرما: 7- راه كسانى كه آنها را مشمول نعمت خود ساختى، نه راه كسانى كه بر آنها غضب كرده ‏اى و نه گمراهان!
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 13*/ تفسير:* 1- بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏: * ميان همه مردم جهان رسم است كه هر كار مهم و پر ارزشى را به نام بزرگى از بزرگان آغاز مى‏ كنند، و نخستين كلنگ هر مؤسسه ارزنده ‏اى را به نام كسى كه مورد علاقه آنها است بر زمين مى‏ زنند، يعنى آن كار را با آن شخصيت مورد نظر از آغاز ارتباط مى‏ دهند.
ولى آيا بهتر نيست كه براى پاينده بودن يك برنامه و جاويد ماندن يك تشكيلات، آن را به موجود پايدار و جاويدانى ارتباط دهيم كه فنا در ذات او راه ندارد، چرا كه همه موجودات اين جهان به سوى كهنگى و زوال مى‏ روند، تنها چيزى باقى مى‏ ماند كه با آن ذات لا يزال بستگى دارد.
اگر نامى از پيامبران و انبياء باقى است به علت پيوندشان با خدا و عدالت و حقيقت است كه كهنگى در آن راه ندارد، و اگر فى المثل اسمى از" حاتم" بر سر زبانها است به خاطر همبستگيش با سخاوت است كه زوال‏ ناپذير است.
از ميان تمام موجودات آنكه ازلى و ابدى است تنها ذات پاك خدا است و به همين دليل بايد همه چيز و هر كار را با نام او آغاز كرد و در سايه او قرار داد و از او استمداد نمود؛ لذا در نخستين آيه قرآن مى‏گوئيم" بنام خداوند بخشنده بخشايشگر" *(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ).*
اين كار نبايد تنها از نظر اسم و صورت باشد، بلكه بايد از نظر واقعيت و معنى با او پيوند داشته باشد، چرا كه اين ارتباط آن را در مسير صحيح قرار مى‏ دهد و از هر گونه انحراف باز مى‏ دارد و به همين دليل چنين كارى حتما به پايان مى‏ رسد و پر بركت است. به همين دليل در حديث معروفى از پيامبر صلي الله عليه و آله و سلّم مى‏ خوانيم: *كل امر ذى بال لم يذكر فيه اسم اللَّه فهو ابتر:*
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 14*... " هر كار مهمى كه بدون نام خدا شروع شود بى‏ فرجام است" «1». امير مؤمنان على عليه السلام پس از نقل اين حديث اضافه مى‏ كند" انسان هر كارى را مى‏ خواهد انجام دهد بايد *بسم اللَّه *بگويد يعنى با نام خدا اين عمل را شروع مى‏ كنم، و هر عملى كه با نام خدا شروع شود خجسته و مبارك است".
و نيز مى‏ بينيم امام باقر عليه السلام مى‏ فرمايد:" سزاوار است هنگامى كه كارى را شروع مى‏ كنيم، چه بزرگ باشد چه كوچك، بسم اللَّه بگوئيم تا پر بركت و ميمون باشد". كوتاه سخن اينكه پايدارى و بقاء عمل بسته به ارتباطى است كه با خدا دارد.
به همين مناسبت خداوند بزرگ در نخستين آيات كه به پيامبر وحى شد دستور مى‏ دهد كه در آغاز شروع تبليغ اسلام اين وظيفه خطير را با نام خدا شروع كند: *اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ*... «2».
و مى‏ بينيم حضرت نوح عليه السلام در آن طوفان سخت و عجيب هنگام سوار شدن بر كشتى و حركت روى امواج كوه پيكر آب كه هر لحظه با خطرات فراوانى روبرو بود، براى رسيدن به سر منزل مقصود و پيروزى بر مشكلات به ياران خود دستور مى‏ دهد كه در هنگام حركت و در موقع توقف كشتى" بِسْمِ اللَّهِ" بگويند *(وَ قالَ ارْكَبُوا فِيها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها) (سوره هود آيه 41).*
و آنها اين سفر پر مخاطره را سرانجام با موفقيت و پيروزى پشت سر گذاشتند و با سلامت و بركت از كشتى پياده شدند چنان كه قرآن مى‏گويد: *قِيلَ يا نُوحُ اهْبِطْ بِسَلامٍ مِنَّا وَ بَرَكاتٍ عَلَيْكَ وَ عَلى‏ أُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ (سوره هود آيه 48).*
و نيز سليمان در نامه‏ اى كه به ملكه سبا مى‏ نويسد سر آغاز آن را" بسم ‏اللَّه" قرار مى‏د هد *(إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ...) (سوره نمل آيه 30).*
___________________________________________________________________ (1) بحار جلد 16 باب 58 (طبق تفسير البيان جلد 1 صفحه 461). (2) سوره علق آيه 1.
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 15 *....... و باز روى همين اصل، تمام سوره ‏هاى قرآن- با بسم اللَّه آغاز مى‏ شود تا هدف اصلى كه همان هدايت و سوق بشر به سعادت است از آغاز تا انجام با موفقيت و پيروزى و بدون شكست انجام شود.
تنها سوره توبه است كه *بسم اللَّه* در آغاز آن نمى‏ بينيم چرا كه سوره توبه با اعلان جنگ به جنايتكاران مكه و پيمان‏ شكنان آغاز شده، و اعلام جنگ با توصيف خداوند به" رحمان و رحيم" سازگار نيست.
در اينجا توجه به يك نكته لازم است و آن اينكه ما در همه جا بسم اللَّه مى‏ گوئيم *چرا نمى‏ گوئيم بسم الخالق يا بسم الرازق و مانند آن؟!* نكته اين است كه " اللَّه" چنان كه به زودى خواهيم گفت، جامع ترين نام هاى خدا است و همه صفات او را يك جا بازگو مى‏ كند، اما نامهاى ديگر اشاره به بخشى از كمالات او است، مانند خالقيت و رحمت او و مانند آن.
از آنچه گفتيم اين حقيقت نيز روشن شد كه گفتن" بسم اللَّه" در آغاز هر كار هم به معنى" استعانت جستن" به نام خدا است، و هم" شروع كردن به نام او" و اين دو يعنى" استعانت" و" شروع" كه مفسران بزرگ ما گاهى آن را از هم تفكيك كرده ‏اند و هر كدام يكى از آن دو را در تقدير گرفته ‏اند، به يك ريشه باز مى‏ گردد، خلاصه اين دو لازم و ملزوم يكديگرند يعنى هم با نام او شروع مى‏ كنم و هم از ذات پاكش استمداد مى ‏طلبم.
به هر حال هنگامى كه كارها را با تكيه بر قدرت خداوند آغاز مى‏ كنيم خداوندى كه قدرتش ما فوق همه قدرت ها است، سبب مى‏ شود كه از نظر روانى نيرو و توان بيشترى در خود احساس كنيم، مطمئن تر باشيم، بيشتر كوشش كنيم، از عظمت مشكلات نهراسيم و مايوس نشويم، و ضمنا نيت و عملمان را پاكتر و خالصتر كنيم.
*تفسير نمونه، ج‏1، ص: 16 * .... و اين است رمز ديگر پيروزى به هنگام شروع كارها به نام خدا.
گر چه هر قدر در تفسير اين آيه سخن بگوئيم كم گفته‏ ايم چرا كه معروف است" على عليه السلام از سر شب تا به صبح براى" ابن عباس" از تفسير" بِسْمِ اللَّهِ" سخن مى‏ گفت، صبح شد در حالى كه از تفسير" با" بِسْمِ اللَّهِ فراتر نرفته بود" ولى با حديثى از همان حضرت اين بحث را همين جا پايان مى ‏دهيم، و در بحث هاى آينده مسائل ديگرى در اين رابطه خواهيم داشت.
" عبد اللَّه بن يحيى" كه از دوستان امير مؤمنان على عليه السلام بود به خدمتش آمد و بدون گفتن بسم اللَّه بر تختى كه در آنجا بود نشست، ناگهان بدنش منحرف شد و بر زمين افتاد و سرش شكست، على عليه السلام دست بر سر او كشيد و زخم او التيام يافت بعد فرمود: آيا نمى‏دانى كه پيامبر از سوى خدا براى من حديث كرد كه هر كار بدون نام خدا شروع شود بى سرانجام خواهد بود، ...
گفتم پدر و مادرم به فدايت باد مى‏دانم و بعد از اين ترك نمى‏ گويم، فرمود: در اين حال بهره‏ مند و سعادتمند خواهى شد. امام صادق عليه السلام هنگام نقل اين حديث فرمود: بسيار مى‏ شود كه بعضى از شيعيان ما *بسم اللَّه* را در آغاز كارشان ترك مى ‏گويند و خداوند آنها را با ناراحتى مواجه مى‏ سازد تا بيدار شوند و ضمنا اين خطا از نامه اعمالشان شسته شود" «1».
_______________________________________________________________________ (1) سفينة البحار جلد اول صفحه 633.
mp3 player شوکر
گروه سخن دوست
vertical_align_top