واااااي كه چقدر اين شعر زيباست لطفا كامل بخونين اگه گريه كردي و دلت شكست التماس دعا خواب بودم، خواب ديدم مرده ام/ بي نهايت خسته و افسرده ام/ تا ميان گور رفتم دل گرفت/ قبر کن سنگ لحد را گل گرفت/ روي من خروارها از خاک بود/ واي، قبر من چه وحشتناک بود! بالش زير سرم از سنگ بود/ غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود/ هر که آمد پيش، حرفي راند و رفت/ سوره ي حمدي برايم خواند و رفت/ خسته بودم هيچ کس يارم نشد/ زان ميان يک تن خريدارم نشد/ نه رفيقي، نه شفيقي، نه کسي/ ترس بود و وحشت و دلواپسي/ ناله مي کردم وليکن بي جواب/ تشنه بودم، در پي يک جرعه آب/ آمدند از راه نزدم دو ملک/ تيره شد در پيش چشمانم فلک/ يک ملک گفتا: بگو دين تو چيست؟ ديگري فرياد زد: رب تو کيست؟ گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود/ لرزه بر اندام من افتاده بود/ هر چه کردم سعي تا گويم جواب/ سدّ نطقم شد هراس و اضطراب/ از سکوتم آن دو گشته خشمگين/ رفت بالا گرزهاي آتشين/ قبر من پر گشته بود از نار و دود/ بار ديگر با غضب پرسش نمود: اي گنه کار سيه دل، بسته پر/ نام اربابان خود يک يک ببر/ گوئيا لب ها به هم چسبيده بود/ گوش گويا نامشان نشنيده بود/ نامهاي خوبشان از ياد رفت/ واي، سعي و زحمتم بر باد رفت/ چهره ام از شرم ميشد سرخ و زرد/ بار ديگر بر سرم فرياد کرد: در ميان عمر خود کن جستجو/ کارهاي نيک و زشتت را بگو/ هر چه مي کردم به اعمالم نگاه/ کوله بارم بود مملو از گناه/ کارهاي زشت من بسيار بود/ بر زبان آوردنش دشوار بود/ چاره اي جز لب فرو بستن نبود/ گرز آتش بر سرم آمد فرود/ عمق جانم از حرارت آب شد/ روحم از فرط الم بي تاب شد/ چون ملائک نا اميد از من شدند/ حرف آخر را چنين با من زدند: عمر خود را اي جوان کردي تباه/ نامه اعمال تو باشد سياه/ ما که ماموران حق داوريم/ پس تو را سوي جهنم مي بريم/ ديگر آنجا عذر خواهي دير بود/ دست و پايم بسته در زنجير بود/ نا اميد از هرکجا و دل فکار/ مي کشيدندم به خِفّت سوي نار/ ناگهان الطاف حق آغاز شد/ از جنان درهاي رحمت باز شد/ مردي آمد از تبار آسمان/ ديگران چون نجم و او چون کهکشان/ صورتش خورشيد بود و غرق نور/ جام چشمانش پر از خمر طهور/ چشمهايش زندگاني مي سرود/ درد را از قلب انسان مي زدود/ بر سر خود شال سبزي بسته بود/ بر دلم مهرش عجب بنشسته بود/ کِي به زيبائي او گل مي رسيد/ پيش او يوسف خجالت مي کشيد/ دو ملک سر را به زير انداختند/ بال خود را فرش راهش ساختند/ غرق حيرت داشتند اين زمزمه/ آمده اينجا حسين فاطمه؟! صاحب روز قيامت آمده/ گوئيا بهر شفاعت آمده/ سوي من آمد مرا شرمنده کرد/ مهربانانه به رويم خنده کرد/ گشتم از خود بي خود از بوي حسين (ع)/ من کجا و ديدن روي حسين (ع)/ گفت: آزادش کنيد اين بنده را/ خانه آبادش کنيد اين بنده را/ اينکه اين جا اين چنين تنها شده/ کام او با تربت من وا شده/ مادرش او را به عشقم زاده است/ گريه کرده بعد شيرش داده است/ خويش را در سوز عشقم آب کرد/ عکس من را بر دل خود قاب کرد/ بارها بر من محبت کرده است/ سينه اش را وقف هيئت کرده است/ سينه چاک آل زهرا بوده است/ چاي ريز مجلس ما بوده است/ اسم من راز و نيازش بوده است/ تربتم مهر نمازش بوده است/ پرچم من را به دوشش مي کشيد/ پا برهنه در عزايم مي دويد/ بهر عباسم به تن کرده کفن/ روز تاسوعا شده سقاي من/ اقتدا بر خواهرم زينب نمود/ گاه ميشد صورتش بهرم کبود/ تا به دنيا بود از من دم زده/ او غذاي روضه ام را هم زده/ قلب او از حب ما لبريز بود/ پيش چشمش غير ما ناچيز بود/ با ادب در مجلس ما مي نشست/ قلب او با روضه ي من مي شکست/ حرمت ما را به دنيا پاس داشت/ ارتباطي تنگ با عباس داشت/ اشک او با نام من مي شد روان/ گريه در روضه نمي دادش امان/ بارها لعن اميه کرده است/ خويش را نذر رقيه کرده است/ گريه کرده چون براي اکبرم/ با خود او را نزد زهرا (س) مي برم/ هرچه باشد او برايم بنده است/ او بسوزد، صاحبش شرمنده است/ در مرامم نيست او تنها شود/ باعث خوشحالي اعدا شود/ گرچه در ظاهر گنه کار است و بد/ قلب او بوي محبت ميدهد/ سختي جان کندن و هول جواب/ بس بود بهرش به عنوان عقاب/ در قيامت عطر و بويش مي دهم/ پيش مردم آبرويش مي دهم/ آري آري، هرکه پا بست من است/ نامه ي اعمال او دست من است/ فقط به عشق آقا امام حسين وهرچي نوکر پخش کن يا علي مدد. - قتليش