اگر گل بودم تقديم وجودت ميشدم
اگر تار بودم آهنگ دوست داشتن را مينواختم
اگر باران بودم آنقدر مي باريدم تا غمهايت را بشويم
دريغا که نه گلم ، نه تارم و نه بارانم
ولي هر چه باشم و هر کجا باشم بيادتم

اين روزهــــايم به تظاهر مي گذرد...
تظاهر به بي تفاوتي،
تظاهر به بي خيـــــالي،
به اينکه ديگــــر هيچ چيز مهم نيست... اما . . .
چه سخت مي کاهد از جانم اين "نمايش"

اي عروسك هاي خوش رنگ و لعاب
اي ددان خفته در پشت نقاب

از چه رو اينگونه بلوا مي كنيد؟
رو سري ها را ز سر وا مي كنيد؟

پوشش خود تنگ و چسبان كرده ايد
قامت شيطان نمايان كرده ايد ؟

پاچه ها را تا به تا بالا زديد
دست دل بر دامن دريا زديد

همره موج تهاجم گشته ايد
در هوس راني خود گم گشته ايد

بعد از اين درد و دل پر قيل و قال
خواهرانم دارم اكنون من سوال

تا كنون يك شيميايي ديده ايد؟
خوشه اي از اشك او را چيده ايد؟

هيچ ديدي مادري را قد كمان
خون و دل خورده به جاي آب و نان

بعد از عمري انتظار سوت و كور
از جوانش آمده چند استخوان

لاله ها را ارباً اربا ديده ايد؟
خاطرات جنگ را بشنيده ايد؟

داستان سنگر و هور و كمين
آتش و خمپاره و ميدان مين

پاسداري از شهيدان سخت نيست
هر كه اهل جنگ شد بدبخت نيست

بي صفت ها از شهيدان زنده ايد
عارتان آيد خدا را بنده ايد