پيام
+
[تلگرام]
صفحه 2 از 3
ابو حمز ثُمالي گفته است که شنيدم ابو جعفر محمّد ابن علي(عليهما‌السّلام) ميفرمود: ... اي ابو حمزه، قائم(عليه‌السّلام) برنمي‌خيزد، مگر هنگام ترسي سخت، زمين‌لرزه‌هايي، آشوبي و گرفتاري‌اي كه به مردم مي‌رسند، طاعوني پيش از آن، شمشيري برنده ميان عربها، ناسازگاري‌اي سخت ميان مردم و پراكندگي‌اي در دينشان و دگرگوني‌اي در حالشان، تا آن‌جا كه هر آرزوکننده‌اي، از بزرگي آن‌چه از درنده‌خويي مردمان و خُردن برخي از آنان ديگري را مي‌بيند، هر صبح و شام آرزوي مرگ مي‌کند، و شورش وي هر گاه برشورد، هنگام نااميدي و دلسردي خاهد بود... .(10)
سدِير صَيْرَفِي گفته است که با گروهي از کوفيان نزد ابو عبدالله جعفر ابن محمّد(عليهما‌السّلام) بوديم، به آنان رو کرد و فرمود: ... پس، در آن هنگام، از حج بازداشته مي‌شويد، ميوه‌ها كاهش مي‌يابند، سرزمينها بي‌باران و خشک مي‌شوند، دچار گراني نرخها و از درستي برگشتن پادشاه مي‌شويد، ستمگري و ستمِ بيش از اندازه با گرفتاري، وبا و گرسنگي ميان شما پديدار مي‌شوند، و آشوبها از هم گوشه‌وکناره‌ها بر شما سايه مي‌افكنند... .(11)
از ابو بَصِير روايت شده است که ابو عبدالله-صادق-(عليه‌السّلام) فرمود: ناگزير پيشاپيش قائم سالي خاهد بود که در آن مردم گرسنه مي‌شوند، و به آنان ترسي سخت از کشتن و کاستني از داراييها و جانها و ميوه‌ها مي‌رسند؛ پس بي‌گمان، آنها در کتاب خداوند روشن‌اند، سپس اين آيه را خاند: «و سوگند که بي‌گمان، شما را با چيزي از ترس، گرسنگي و کاستن داراييها، جانها و ميوه‌ها مي‌آزماييم، و به شكيبايان مژده بده»(12).(13)
از فُضَيْل روايت شده است که ابو جعفر-باقر-(عليه‌السّلام) ... فرمود: ... هر گاه نيازمندي و تنگدستي سخت شوند و برخي از مردم ديگري را نشناسند (از برآوردن نياز برادران روي‌گردان شوند)، پس، در آن هنگام، هر صبح يا شام، اين رويداد را پيشبيني کنيد... .(14)
مراد از «رويداد» در اين روايت، رويداد نابودي پادشاهي خاندان عبّاس و ظهور امام مهدي(عليه‌السّلام) است.
امير مؤمنان علي(عليه‌السّلام)، در بيان نشانههاي ظهور امام مهدي(عليه‌السّلام)، فرمود: ... مرگها فراگير و سختيها در دولت پادشاه و زنان فراوان مي‌شوند... .(15)
امير مؤمنان علي(عليه‌السّلام)، در يادآوري برخي سرزمينهاي مشرق و رويدادهايش، فرمود: ... سوگند که بي‌گمان، در زمامداري سفياني، بي‌باراني، دشواري و گرفتاري‌اي بزرگ به زيندگان ري مي‌رسند.(16)
«سُفْيانِي» همان عُثْمان ابن عَنْبَسَه شامي، رهبر شاميان و واپسين زمامداران اَمَوي از نژاد ابو سفيان در آخرالزّمان است که در ماه صفر پيش از قيام امام مهدي(عليه‌السّلام) رهبري برخي جنبشهايي که پيشتر در سوريه آغازيده شده بودند را مي‌پذيرد، و در ماه رجب در در خشک در سُوَيْدا برمي‌شورد، و در ماه رمضان بر دمشق، سپس بر بيشتر سرزمينهاي شام چيره مي‌شود، و سپاهش بر مصر، عراق، ايران و عربستان سعودي يورش مي‌برد.
بنا بر آن‌چه در احاديث اسلامي آمده است، بزرگ‌ستاره‌اي دنباله‌دار که «گيسوي سختي‌آور» يا «گيسوي شيطان» ناميده مي‌شود، کمي پيش از قيام امام مهدي(عليه‌السّلام)، از ماه صفر تا رجب در کرانه‌هاي آسمان مي‌گردد تا آن‌که در ماه شعبان ميان خُرشيد و زمين جاي مي‌گيرد و در ماه رمضان به زمين نزديک مي‌شود و پيرامونش مي‌چرخد و اندک‌اندک درون پوشش گازي‌اش مي‌رود و مي‌سوزد و شعله‌ور مي‌شود و سه يا هفت شبي پياپي براي زمينيان نورافشاني مي‌کند، و تندبادي سرخ پديد مي‌آورد و شهابهايي فراوان بر روي زمين فرومي‌باراند و ناگهان با صدايي سخت و بسيار ترسناک در مشرق مي‌افتد و ماي گرفتاريها و ناخُشيهايي براي مردم مي‌شود.