پيام
+
[تلگرام]
صفحه 1 از 3
سه سال سخت در آخرالزّمان
از روايات اسلامي بهره گرفته مي‌شود که در آخرالزّمان سه سال سختي خاهند بود که در آنها گرفتاريها و ناخُشيهاي گوناگون فرود مي‌آيند که زمين را ويران و بسياري از زيندگانش را نابود مي‌کنند، و آن سالهاي سخت از سه رمضان پيش از قيام امام مهدي(عليه‌السّلام) در ماه محرّم در مکّه آغاز مي‌شوند و در مضان پس از قيامش به پايان مي‌رسند، و در آغاز سال سوم که سخت‌ترين سالهاي سه‌گانه است، بزرگ‌ستاره‌اي دنباله‌دار که «گيسوي سختي‌آور» ناميده مي‌شود، در ماه رمضان برمي‌آيد، و در پايانه‌هايش دجّال يک‌چشم هنگام بي‌باراني‌اي سخت در زماني چهل‌روزه برمي‌شورد. پس، عيسي ابن مريم(عليهماالسّلام) از آسمان در دمشق فرود مي‌آيد و به بيت المقدس مي‌رود و پشت سر مهدي(عليه‌السّلام) نماز مي‌گزارد و دجّال را با فرمان امام مي‌کشد، و سختيها، به‌ويژه آشوبها و جنگها، پايان مي‌يابند.
خداوند متعالي فرموده است: «بي‌گمان، با سختي آسايشي است»(1).
امام علي(عليه‌السّلام) فرمود: هنگام سختي بيش از اندازه، گشايش مي‌باشد، و زمان تنگ‌شدن دايره‌هاي گرفتاري، آسايش خاهد بود.(2)
از ابو اُمامَه باهِلِي روايت شده است که گفت: رسول خدا(صلّي‌الله‌عليه[وآله]وسلّم) براي ما سخنراني کرد ... فرمود: ... بي‌گمان، پيش از شورش دجّال، سه سال سخت خاهند بود که در آنها گرسنگي سختي به مردم مي‌رسد. خداوند در سال نخست به آسمان فرمان مي‌دهد که يک‌سوم بارانش را بازدارد، و به زمين فرمان مي‌دهد، پس، يک‌سوم روييدني‌اش را بازمي‌دارد. سپس در [سال](3) دوم به آسمان فرمان مي‌دهد، پس دوسوم بارانش را بازمي‌دارد، و به زمين فرمان مي‌دهد، پس دوسوم روييدني‌اش را بازمي‌دارد. سپس خداوند در سال سوم به آسمان فرمان مي‌دهد، پس، هم بارانش را بازمي‌دارد و قطره‌اي نمي‌بارد، و به زمين فرمان مي‌دهد، پس، هم روييدني‌اش را بازمي‌دارد و سبزي‌اي نمي‌روياند، و هيچ دارند سُم‌شکافداري نمي‌ماند، مگر آن‌که نابود شده باشد، جز آن‌چه خداوند بخاهد... .(4)
در نوشتارهاي زرتشتيان آمده است: در پايان هزار هوشيدر بامي، ديوي مهيب(5) به نام «مَلْکوش»، زمستاني سخت و ترسناک پديد مي‌آورد، و در مدّت سه سال، سراسر گيتي را با برف و باران و تگرگ و باد سرد و طوفان ويران مي‌سازد، و مردمان و جانوران و ديگر موجودات روي زمين را نابود مي‌کند.(6)
بنا بر پژوهش نويسنده، هُوشِيدَر(7) يا هوشيدر بامِي(8) همان بهرام يا هاشمي چيني و نخستين زمينه‌ساز زمامداريِ سوشيانت يا همان امام مهدي(عليه‌السّلام) است و در چين آشکار مي‌شود، و چند ماه پيش از قيام سوشيانت، از چين و مُلْتان به سرزمين خراسان مي‌آيد و در آن‌جا برمي‌شورد، و پس از چيره‌شدن بر آسياي ميانه، به ياري ايرانيان مي‌شتابد و سپس به عراق مي‌رود و از آن‌جا رهسپار دمشق و بيت المقدس مي‌شود.
گفتني است، «مَلْكوش» واژه‌اي پهلوي و به معناي «مرگ و نابودي» است.
از ابو سعيد خُدْري روايت شده است که پيامبر خدا(صلّي‌الله‌عليه[وآله]وسلّم) فرمود: در مردم من (مسلمانان) در آخرالزّمان گرفتاري‌اي سخت از پادشاهشان فرود مي‌آيد که گرفتاري‌اي از آن سخت‌تر شنيده نشده است، به گونه‌اي که زمين گسترده برايشان تنگ شود و تا آن‌که زمين از برگشتن از راستي و ستم‌ورزي لبريز شود، تا جايي که مؤمن پناهگاهي نمي‌يابد که به آن از ستم پناه برد. پس، خداوند(عزّ و جلّ) مردي از فرزندان و نوادگانم را برمي‌انگيزد و زمين را از بهره‌دهي و برابري پُر مي‌کند، چنان‌که از ستم‌ورزي و برگشتن از راستي لبريز شده است... .(9)